A Comparative Study of William Morris’ "The Man Who Never Laughed Again" and Nizami Ganjavi’s “The Black Dome” in Haft Peykar based on Julia Kristeva’s theory of Intertextuality

Document Type : Qualitative Research

Authors
Nahid Azizi 1
tahereh rahmatifard 2
Mohammad reza Saki 1
Bahman Zarrinjoei 1
1 faculty of Broujerd Azad University
2 student
Abstract
The Oriental culture, literature and myths have long been the focus of Orientalists and Western scholars. William Morris is a British poet who was interested in Persian poetry and literature. He was familiar with Persian culture and literature, and wrote “The Man Who Never Laughed Again” based on “The Black Dome” in Nizami Ganjavi’s Haft Peykar. He imitated the character, atmosphere of the story, the symbols, the colors, the costumes and other elements of the story from Haft Peykar. Haft Peykar or Haft Gonbad is one of Nizami’s lyrical poems that symbolically portrays the spiritual transformation of King Bahram of Iran. Bahram proposed to marry seven princesses from seven countries, and made them the first ladies of the seven palaces. He was the guest of one of them every night to spend time and rejoice when he heard stories. Finally, at the end of the week, when he was the guest of the Black Dome, Dorsati the Persian princess told a story about the Persian culture that influenced Bahram. This research, like other researches, has examined the impact of Nizami’s “The Black Dome” on William Morris’ work through the analysis of the content of the texts. It is based on library studies. In conclusion, this research is going to prove that William Morris’ work in terms of structure and content, like a refreshing seedling, is originated under the shade of the thick tree of Haft Peykar, then it has borne fruit in European literature.

Keywords

Subjects

1. آذر، امیر اسماعیل، (1394)، ادبیّات ایران در ادبیّات جهان، تهران: نشر سخن
2. تلمذحسین، (1379)، مرات المثنوی، تصحیح و مقدمه، بهاالدین خرمشاهی، تهران: نشر گفتار.
3. احمدنژاد، کامل، (1379)، تحلیل آثار نظامی‌، تهران: علمی‌.
4. حمیدیان، سعید، (1379)، شاهنامه فردوسی، براساس چاپ مسکو، جلد 7-6، تهران: نشر قطره.
5. ــــــــ ، ـــــ ، (1388)، آرمانشهر زیبایی، گفتارهایی در شیوه بیان نظامی‌، تهران: علم و دانش.
6. رزمجو، حسین، (1372)، انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ دوم.
7. زرین کوب، عبدالحسین، (1372)، با کاروان حله، انتشارات علمی، چاپ هفتم.
8. ــــــــــــــ ، ــــــــــــ ، (1369)، نقد ادبی، انتشارات امیرکبیر، چاپ چهارم، جلد اول.
9. ــــــــــــــ ، ــــــــــــ ، (1372)، پیرگنجه در جستجوی ناکجاآباد، تهران: انتشارات علمی‌.
10. شمیسا، سیروس، (1366)، فرهنگ تلمیحات، انتشارات فردوس، چاپ اول.
11. صفا، ذبیح الله، (1362)، تاریخ ادبیّات در ایران، انتشارات فردوس، جلد 4.
12. صفاری، کوکب (صورتگر)، (1357)، افسانه‌ها و داستان‌ها ایرانی در ادبیّات انگلیسی، تهران: موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران
13. فاضلی، قادر، (1388)، هفت پیکر، فرهنگ موضوعی آثار نظامی‌(4)، تهران: انتشارات بین المللی الهدی
14. محجوب، محمّدجعفر، (1393)، از هفت پیکر تا هشت بهشت تأملاتی در شعر فارسی، تهران: مروارید.
15. معین، محمّد، (1338)، تحلیل هفت پیکر، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
16. موریس، ویلیام، ( 1971/م)، مردی که دیگر نخندید، لندن، انگلستان.
17. میرهاشمی، مرتضی، (1388)، منظومه‌های کهن عاشقانه از آغاز قرن ششم، تهران: نشر چشمه، چ دوم.
18. نظامی‌، الیاس بن یوسف، (1363)، سبعه، هفت پیکر، با تصحیح حسن وحید دستگردی، تهران: علمی‌.
19. ــــــ، ــــــــــــــــــــــ ، (1376)، هفت پیکر، تصحیح سعید حمیدیان، تهران: نشر قطره
20. همایی، جلال الدین، (1370)، فنون بلاغت و صناعات ادبی، تهران: نشر هما، چاپ هفتم.
فهرست مقالات:
1. پژوهش (کار پژوهش و پژوهش نامه نویسی)، نقل از آیین تحقیق، اثر دکتر اریان پور، دانشکدۀ هنرهای زیبا، تهران: 1354، ص2.
2. صدرایی، رقیه؛ ابراهیمی پور، آزاده، (1399)، تطبیق منظومه «لیلی و مجنون» و نمایشنامه «سیرانو دوبرژراک» از منظر بیش متنیت ژرارژنت، مطالعات ادبیّات تطبیقی، جیرفت، سال چهاردهم، ش 56.
3. یاحقّی، محمّدجعفر، (1388)، تحلیل نماد غار در هفت پیکر نظامی‌، پژوهش‌های زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه اصفهان، دوره‌ی جدید، شماره 4.