Levels of humanities according to Mawlawī and Kierkegaard

Author
Abstract
Comparing thinkers' opinions makes us reach the same comprehension of their insights. In this research, opinions of Mawlawī, eastern mystic and poet (1207-73) and Soren Kierkegaard (1813-55), the father of existentialism, about different levels of becoming better people comparatively have been compared.

Mawlawī and Soren Kierkegaard are two thinkers in the history of human being who due to their similar views towards the universe, have had common prominent ways of thinking. This unanimity especially about human and levels of becoming a better person, needs to be reflected upon. They, as religious thinkers in two different parts of the world and at different times, believe that one is responsible for his fate.

They both believe that there are different steps in reaching perfection.

Mawlawī mentions that in order to become a perfect human being, which is the best level of humanities, one must pass two levels: an imperfect human being and a mujāhid.

Kierkegaard puts forward his opinion in three stages: aesthetical, ethical, and religious. The stages have a lot in common which are explained in the article.

Keywords

Subjects


- قرآن مجید.
- آدامز، رابرت مری هیو (1374). « ادلۀ کییرکگارد بر ضد استدلال آفاقی در دین». نقد و نظر. ترجمۀ مصطفی ملکیان. ش 3 - 4. صص 89-94.
- اسلامی ندوشن، محمدعلی (1352). «حماسۀ انسان کامل در مثنوی مولانا». نگین. ش 106. ص13.
- اکبری، رضا (1384). ایمان‌گروی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
- اندرسون، سوزانلی (1385). فلسفۀ کییرکگارد. ترجمۀ خشایار دیهیمی. تهران: طرح نو.
- بلاکهام، هرولد جان (1376). شش متفکر اگزیستانسیالیست. ترجمۀ محسن حکیمی. تهران: مرکز.
- پورمحمدی، نعیمه (1390). ایمان و اخلاق مقایسۀ رویکرد الاهیات کییرکگارد و اشاعرۀ متقدم. قم: دانشگاه ادیان و مذاهب.
- جعفری، محمدتقی (1386). تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی جلال‌الدین محمد مولوی. تهران: مؤسسه تدوین و نشر آثار علامه جعفری.
- خرمشاهی، بهاء‌الدین (1383). حافظ‌نامه. تهران: علمی فرهنگی.
- دهخدا، علی‌اکبر (1377). لغت‌نامه. تهران: دانشگاه تهران.
- روحانی، رضا (1384). «مولوی و آزادی». مطالعات عرفانی. ش 1. ص 123.
- زمانی، کریم (1382). میناگر عشق. تهران: نی.
- زند سلیمی، خالد (1390). «درآمدی بر اگزیستانسیالیسم». کتاب ماه فلسفه. ش 46. ص79.
- سبحانی، محمدتقی (1382). «علم عقل و عشق در مثنوی مولوی». نقد و نظر. ش 31 - 32. صص 353-354.
- صابر، غلام (1388). کییرکگارد و اقبال فیلسوفان عشق. ترجمۀ محمد بقایی ماکان. تهران: یادآوران.
- فروزانفر، بدیع‌الزمان (1388). شرح مثنوی شریف. تهران: زوار.
- فلین، توماس (1391). اگزیستانسیالیسم. ترجمۀ حسین کیانی. تهران: بصیرت.
- فیضی، کریم (1389). شعاع شمس غزلیات شمس تبریزی به روایت دکتر دینانی. تهران: اطلاعات.
- کاپلستن، فردریک (1389). فلسفۀ معاصر. ترجمۀ علی‌اصغر حلبی. تهران: زوار.
- کاپوتو، جان دی (1389). چگونه کییرکگارد بخوانیم. ترجمۀ صالح نجفی. تهران: رخداد نو.
- کییرکگارد، سورن (1385). ترس و لرز. ترجمۀ عبد الکریم رشیدیان. تهران: نی.
- ـــــــــــــــــــــ (1374). «انفسی بودن حقیقت است». نقد و نظر. ترجمۀ مصطفی ملکیان. ش 3 - 4. صص 65-69.
- مطهری، مرتضی (1382). صد گفتار خلاصۀ آثار استاد شهید مرتضی مطهری. تهران: دانشگاه امام صادق (ع).
- مولوی، جلال‌الدین (1382)، مثنوی معنوی (براساس نسخۀ تصحیح‌شدۀ رینولد نیکلسون). تهران: اهورا.
- -محمدی ری شهری، محمد (1386)، میزان الحکمه، ج8، قم، سازمان چاپ و نشر دارالحدیث.
- ورنو ـ وال، روژه ـ ژان (1387). نگاهی به پدیدارشناسی و فلسفه‌های هست بودن. ترجمۀ یحیی مهدوی. تهران: خوارزمی.
- هابن، ویلیام (1376). چهار سوار سرنوشت. ترجمۀ عبدالعلی دستغیب، اصفهان، پرسش