دوره 11، شماره 3 - ( 1402 )                   جلد 11 شماره 3 صفحات 29-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sultan Beyad M, Mahmoodi Bakhtiari B, R Z. Ferdowsi and Shakespeare: A New Historicist Comparative Critique of the Selected Female Characters of the Shahnameh and Shakespearean Plays. CLRJ 2024; 11 (3) :1-29
URL: http://clrj.modares.ac.ir/article-12-64095-fa.html
سلطان بیاد مریم، محمودی بختیاری بهروز، رحیمی زهرا. فردوسی و شکسپیر: مطالعه تطبیقی نوتاریخ گرایانه منتخبی از شخصیت های زنان در شاهنامه و نمایشنامه های شکسپیر. پژوهش های ادبیات تطبیقی. 1402; 11 (3) :1-29

URL: http://clrj.modares.ac.ir/article-12-64095-fa.html

فردوسی و شکسپیر: مطالعه تطبیقی نوتاریخ گرایانه منتخبی از شخصیت های زنان در شاهنامه و نمایشنامه های شکسپیر
مریم سلطان بیاد1 ، بهروز محمودی بختیاری 2، زهرا رحیمی3
1- دانشیار پردیس هنرهای زیبا،‌ دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- دانشیار، دانشکده زبانهای خارجی، گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، mbakhtiari@ut.ac.ir
3- دانشجوی دکترا زبان و ادبیات انگلیسی، پردیس البرز دانشگاه تهران، گروه زبان وادبیات انگلیسی، دانشکده زبانهای خارجی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده:   (331 مشاهده)
فاعلیتِ ادبیات در جامعه یکی از کلیدواژه­هایِ تاریخ­گرایی­نوین است. نوتاریخ­گرایان بر این باورند که ادبیات صرفاً محصول تاریخ نیست؛ بلکه خود به طور فعالانه تاریخ می­سازد. تاریخ، گفتمان‌های قدرت، بخش­های به حاشیه رانده شده­یِ جامعه، و رابطه متقابل بین ادبیات و فرهنگ از دغدغه‌های اصلی تاریخ‌گراییِ­نوین  است. فردوسی و شکسپیر، اگر چه از دو فرهنگ مختلف و با فاصله شش قرن از یکدیگرند، آثارشان حائز ویژگی­هایِ مشترکِ تاریخی و ادبی است. فردوسی هم‌عصر سامانیان است؛ یعنی دوران احیایِ فرهنگ و زبان فارسی. شکسپیر نیز در دوران رنسانس می­زید که عصر تغییر در باورها، دیدگاه­ها، و جهان بینی انسان­هاست. علاوه بر این، آنها با به چالش کشیدن گفتمان‌های مسلطِ قدرت و کلیشه‌های فرهنگی درباره زنان، دیدگاه‌های جدیدی را نسبت به آنان در فرهنگ‌هایِ خود بوجود می­آورند. زنانی که مدتهاست بی­صدا یا به حاشیه رانده شده­اند، در آثار ایشان حضوری فعال دارند. زنِ منفعل، کم‌صدا و قرن­ها در حاشیه مانده­یِ ایرانی، در شاهنامه نمودی کنشگرانه نه تنها در سرنوشتِ خود، بلکه در سرنوشتِ دیگران نیز دارد. زنِ کم­صدایِ جامعه­یِ معاصر شکسپیر نیز که  گناهکار انگاشته می­شود، در نمایشنامه­های شکسپیرصاحب صداست و در دنیایِ خود کنشگر است. این مقاله به نقشِ زنان در جامعه­یِ معاصر با هر دوادیب می­پردازد و دیدگاه­های آنان را نسبت به زنان درآثاری منتخب از ایشان به تصویر می­کشد. با بررسی گفتمان­های حاکم درباره­یِ زنان و واکاوی متونِ هم عصر با ایشان، و تحلیل نقش زنان در آثارشان، اینگونه یافت می شود که ایشان در آثار منتخب نگاهی متفاوت به زنان در مقایسه با گفتمان­هایِ زمانه خود داشته­اند.
واژه‌های کلیدی: کلید واژه‌ها: تاریخ گرایی نوین، فردوسی، شکسپیر، گفتمانِ قدرت، فرهنگ
متن کامل [PDF 633 kb]   (92 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: پژوهشهای تطبیقی
دریافت: 1401/6/18 | پذیرش: 1402/11/28 | انتشار: 1402/12/28
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.