دوره 3، شماره 2 - ( 1394 )                   جلد 3 شماره 2 صفحات 20-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Anushiravani A, Arfa A. The Poetry of Silence and the Silence of Poetry: A Comparative Analysis of the Silence Motif in Rumi and Whitman. CLRJ 2015; 3 (2) :1-20
URL: http://clrj.modares.ac.ir/article-12-977-fa.html
انوشیروانی علیرضا، ارفع علی. شعر خموشی و خموشی شعر: مطالعۀ تطبیقی بن‏مایۀ «سکوت» در اشعار مولوی و ویتمن. پژوهش های ادبیات تطبیقی. 1394; 3 (2) :1-20

URL: http://clrj.modares.ac.ir/article-12-977-fa.html


1- دانشیار ادبیات تطبیقی، دانشگاه شیراز، فارس، ایران
2- دانش‌آموختۀ کارشناسی ارشد ادبیات انگلیسی، دانشگاه شیراز، فارس، ایران
چکیده:   (16198 مشاهده)
مولانا جلال‌الدین و والت ویتمن را می‏توان از بزرگ‏ترین و تأثیرگذارترین شاعران جهان به‌ شمار آورد. نیکلسون، مولانا را بزرگ‏ترین شاعر عارف دوران معرفی می‏کند و سازمان ملل سال 2007‌م را به نام مولوی نام‏گذاری می‏کند. والت ویتمن نیز گرایشی عارفانه داشت و پدر شعر نو آمریکا لقب گرفته است و در کنار امرسون و تورو، ستون سوم تثلیث جنبش «تعالی‏گرایی ادبی» را شکل می‏دهد. با وجود تفاوت‌های زبانی، فرهنگی، زمانی و مکانی، هر دو شاعر زبان و نطق را برای بیان مفاهیم متعالی و معنوی ناتوان می‌بیند و ناگزیر مخاطب را به سکوت و خموشی دعوت می‏کنند. بدون شک، دو شاعر در بن‌مایۀ «سکوت» تفاوت‌هایی نیز با هم دارند که ریشه در فرهنگ و زبان آن‌ها دارد. مولانا بی‌پروا به نفی زبان پرداخته تا جایی که تعدادی از غزلیات وی به خموشی ختم می‏شوند. ویتمن نیز جسته‌وگریخته از خموشی دم می‏زند، اما «خموشی» وی نه در کلام، بلکه در دعوت برای یکی‌شدن با طبیعت است. نگارندگان این مقاله برآنند تا با استفاده از نظریۀ «تشابهات بدون ارتباطات» و «قرابت معنوی» فرهنگ‌ها در قلمرو ادبیات تطبیقی به بررسی بن‌مایۀ سکوت و خموشی در اشعار این دو شاعر بپردازند.
متن کامل [PDF 272 kb]   (3919 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی | موضوع مقاله: استعاره‌شناسی تطبیقی
دریافت: 1393/3/12 | پذیرش: 1393/6/30 | انتشار: 1394/7/1

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.