1- دانشیار دانشگاه علّامه طباطبائی، تهران، ایران ، sh_tayefi@yahoo.com
2- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علّامه طباطبائی، تهران، ایران
3- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران
چکیده: (1691 مشاهده)
ادبیات پاستورال چنانکه باید، در تحقیقات دانشگاهی ایران معرفی نشده است. سابقۀ این نوع ادبی به قرن سوم پیش از میلاد و اشعار تئوکریتوس بازمیگردد و مضمون اصلی آن، ستایش آرامش و زندگی بیآلایش روستایی است که طبیعت نیز در آن جایگاه مرکزی دارد. البته با مؤلفههای دیگری نیز تحدید شده که در مطالعات دانشگاهی ایران چندان به آن توجه نشده است. اغلب پژوهشگران ضمن تکرار مطالب نویسندگان حوزۀ ادبیات داستانی نتوانستهاند در جهت معرفی بهتر این گونۀ ادبی گامی بردارند و آن را در داستان و رمان خلاصه کردهاند؛ حال آنکه شعر شبانی نیز ویژگیهایی دارد که اگرچه تا حدود زیادی با داستان شبانی مشترک است، اما به دلیل زبان ویژۀ شعر، واجد بررسیهای جداگانه است. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی، کوشیدهایم با استفاده از منابعی که در غرب به این گونۀ ادبی پرداختهاند، ضمن آسیبشناسی تحقیقاتی که در ایران دربارۀ ادبیات روستایی انجام شده، مهمترین مؤلفههای نوع ادبی پاستورال را معرفی و پیشنهادهایی در زمینۀ همگونسازی این مؤلفهها با توجه به ویژگیهای بومی و فرهنگی ایران ارائه کنیم. همچنین، با توجه به ویژگیهای فرهنگی، اجتماعی و بومی ایران برای ادبیات بومی، اقلیمی، روستایی و شبانی حدود و ثغوری را تعیین و آنها را بازتعریف کرده، و تقابلهای بنیادینی که در خلق مضامین ادبیات شبانی دخیل هستند، متناسب با فرهنگ و اقلیم ایران تحلیل نمودهایم.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
پژوهشهای تطبیقی دریافت: 1402/8/12 | پذیرش: 1402/9/21 | انتشار: 1402/4/10