دوره 3، شماره 1 - ( 1394 )
جلد 3 شماره 1 صفحات 100-79 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
2- دانش آموخته کارشناسی ارشد ادبیات تطبیقی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
2- دانش آموخته کارشناسی ارشد ادبیات تطبیقی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
چکیده: (19284 مشاهده)
کهن‌الگو تجربیات مشترک همه انسان‌ها است که از گذشته‌ها‌ی دور در ناخودآگاه جمعی آنها باقی مانده است. به‌دلیل فراوان بودن تجربیات انسانی نمی‌توان تعداد کهن‌الگوها را مشخص کرد؛ اما شاخص‌ترین کهن‌الگوها عبارت‌اند از آنیما، آنیموس، خود، پرسونا، سایه، پیر فرزانه و مادر. ایثار یکی از مهم‌ترین کهن‌الگوها است که در ناخودآگاه جمعی بیشتر انسان‌ها نهادینه شده است. از دیدگاه روان‌کاوان، ایثار یکی از مکانیزم‌های دفاعی انسان در برابر خواسته‌های نهاد است که به علاقه اجتماعی منجر می‌شود. کهن‌الگوها خود را در رویاها، خیال‌پردازی‌‌‌ها و توهمات نشان می‌دهند. هنر و به‌ویژه ادبیات، یکی از تجلی‌گاه‌‌‌های اصلی کهن‌الگوها است. کهنالگوی ایثار و ویژگیهایش در آثار هنری فراوانی یافت می‌شوند. یکی از شخصیت‌هایی که ملازمات کهنالگوی ایثار در سرگذشت او برجسته است، حسین‌بن منصور حلاج است. در این نوشته، کهنالگوی ایثار را با توجه به ویژگیهایش در شخصیت حلاج، در شعر «حلاج» شفیعی کدکنی و سروده «مرثیه حلاج» آدونیس بررسی می‌کنیم و نقدی اسطوره‌ای- کهن‌الگویی از آنها ارائه می‌دهیم.
نوع مقاله: پژوهشی |
موضوع مقاله:
اسطوره‌شناسی تطبیقی|ادبیات تطبیقی
دریافت: 1392/10/28 | پذیرش: 1393/2/27 | انتشار: 1394/1/1
دریافت: 1392/10/28 | پذیرش: 1393/2/27 | انتشار: 1394/1/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |